Naskita la 29a de Januaro 1916, ĉe la Roda, ĉe la regiono La Manĉo (Hispanio) apud Alcebete, la lando de Don Kiĥoto el Manĉo. Li estis unuenaskita infano, 7 gefratoj sekvis.
Dum upli unu jaro, Zamenhoj kaj li estis samtempuloj (Zamenhof mortis la 14 de aprilo 1917, je la aĝo de 57 jaroj)
Respublika soldato en la Hispana Civila Milito, rifuĝis en Francio je februaro 1939, tiam estis severa vintro, post streĉa vojaĝo, li estas alportita en la koncentrejon ĉe Argelès sur Maro,
1941, li estis sendita proksime de Burdezo, kie, pro la postuloj de nazioj, li devis labori pri la konstruado de submara bazo.
1944, li tre malsaniĝis, kaj estis enhospitaligita en la malsanulejo ‘Haut-Leveque’ ĉe Bordozo. Tie li konitiĝis kun juna, bela instruistino Yvonne Dousse kiu estis volontulino por lernigi la francan lingvon,
1945, en la malsanulejo, franca rezisto batalanto André Gay ankaŭ enhospitaligita, proponas al li lernigi la lingvon ‘Esperanto, kaj li instruis la alian pri hispana lingvo, kiam, post kelkaj progresoj, Li montras al Pedro "la praktika kurso de Esperanto," Pedro entuziasmiĝas, la tuto plaĉas al li: Zamenhof, sia vivo kaj la valoroj kiuj animis lin, la studo de lingvo, la gramatiko….. Fakte, en tri monatoj, li lernis la internacian lingvon Esperanto. Tio permesis al li transdoni leteron al sia familio en Hispanio tra angla esperantisto.
1946, li renkontigis alian francan esperantiston Roland Levraud kun kiu ligis fortan amikecon.
1946 li geedziĝis kun Yvonne kaj venas vivi en Gujan-Mestras. 2 infanoj baldaŭ sekvis tiun kuniĝo: Jean-Pierre kaj Herminia (La familio kreskis ĝis nun al 2 nepinoj kaj 5 genepoj) .
Li malkovris kaj lernis la metion de ostrobredisto, ĉe la havenetoj de Gujan, poste La Hume. Li laboris kuraĝe por bonigi sian monlaboron ĝis sia emeriteco. Ĉiusemajne, li veturis ĝis Bordozo kaj Libourne por vendi sian ostran produktivon
1959, li trapasis la unuan nivelon - ‘Attesto pri lernado’ estis sia una diplomo - li lernegis la esperantan ligvon al sia edzino
Nur poste la jaroj 50, Li povis revidi sian familion,
Nur poste la jaroj 60, li povis fine transiri la limon kaj veni al Hispanio. Tiam li revenis ofte por ekster familiaj vizitoj kaj por hispanaj kaj internaciaj kongresoj, sed kun sia edzino kaj infanoj
Li trapasis 2 aliajn esperantistajn ekzamenojn dum kongresoj.
1976, li renkontis Sro Michel Bézian, Urbestro de Gujan-Mestras, prezentis sian projekton por konigi la Esperantan lingvon
1977, estis la unua Esperanto kongreso dank’al helpon de Gujan Esperanto-Gironde,
La Asocio de Esperanto Gujan-Mestras oficiale naskiĝis en 1979.
Dum 3 jaroj de 1980 ĝis 1983, Li instruis lernantojn en kolegio dum socikulturaj aktivaĵoj –
Multaj korespondantoj en diversaj eŭropaj landoj sed ankaŭ Ĉinio, Japanio, Suda Ameriko, Israelo, Irano, Cuba, daŭrigis kun li tiun ligon . Kun lia edzino, ili bonvenigis en sia hejmo multajn esperantajn vojaĝintoj.
Ĉiujare dum la ostraj festoj ĉe Gujan-Mestras, li kun sia edzino, staris budon pri Esperanto, ĉiam fidela al lia pasio por la disvastiĝo de Esperanto, sur tablo kuŝas poŝtmarkoj kaj leteroj el multaj landoj. Li iĝis do kolektanto de poŝtmarkoj.
1981 : inaŭguro de la kultura domo 'Zamenhof ĉe Gujan-Mestras,
Li partoprenis al naciaj, esperantistaj kongresoj en Hispanio : Madrido (1980) de Mureie (1981), Sevilo, Málaga, 1987
kaj internaciaj kongresoj : 75a Kongreso al Cuba - 78th Internacia Kongreso en Valencio (Hispanio) .
2001 - Li presis foliojn en Esperanto pri ostrokulturo ĉe Gujan Mestras,
Aprilo 2004, lia edzino Yvonne mortigis,
Marto 2011, dum la inaŭguro de la asociodomo de la Urbo, la urbestrino donis al li la medalon de asocioj.
2014 – Majo, Miguelo, Esperanto kuba, li gastigis hejme.
Ĉiujare, li ne forgesis festi je la 15a de decembro, en sia asocio, la ZamenhofTagon.
La 29a de Januaro 2016, li havas la aĝon de 100 jaroj, liaj luksemburgaj geamikoj Pascale et Eric, kaj la anoj de sia asocio festis hejme sian datrevenon.
La 6a de februaro 2016, en la Urbodomo, kun la urbestrino estas akceptaĵo pri la centjaro de Pedro, pli 50 geamikoj kaj familianoj ĉeestis, ŝi remis la medalon de la urbo, kaj igis lin ‘honorurbanon.
Poste la manĝo en restoracio, ĉe Pedro, estis granda kuko, kaj kelkaj Esperante kantoj kun Girondaj esperantistaj geamikoj de la Kompanoj.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire